f (sg. N brenta, A -u, pl. GL -ah, A -e, I -i) romanski *brenka, *brenta, (ESSJ s. v. brenka, brenta).
1. drveni sud za nošenje grožđa, brenta; usp. brenka, lagev, puta 1, putna, voža. B (s. v. cupa 4. ... putna … brenta, pytina), P (s. v. cupa dorsuaria 892). Najde se apotekarov ki celu brentu ali veliku košaru … koreńa … za deset novac kupe. Škv hasn 76. Grozdje vu brentah dobro se zgrešta. Danica (1839) 20. Pelaju za ńimi muškata tristri brente. Krl 55.
2. fig. podebela osoba. Ne li odurno da male devičice po puteh … meğ tropšaste deklese, debele brente … v plese idu? Habd ad 561.
